Jolanda Moor
Jolanda beschrijft hier "Een willekeurige hakdag":
Ik betreed het atelier, trek mijn werkschort en -handschoenen aan en zet mijn veiligheidsbril en beschermkapje op. Klaar voor de "strijd". Ik kan niet wachten om weer aan het werk te gaan. Ben direct geconcentreerd en let op honderd dingen. Kies de juiste beitel met de bijbehorende vuist of klopper. Steensplinters vliegen meters in het rond. Blijf ontspannen hakken, met iedere slag meer ruimte creërend. Het steenstof daalt neer en bedekt me met een laagje. De handschoenen helpen tegen de blaren en spierpijn is soms onvermijdelijk, maar dat geeft niet, het is wel lekker. Bij het hakken omklem ik de beitel losjes in mijn linderhand en laat de slag van de klopper zijn werk doen. De beweging herhaalt zich keer op keer, uur na uur. Dit deel van het beeld schiet al aardig op, maar kijk, hier, dit moet er allemaal nog af. Uitgerekend op de plaats waar ik een doorgang wil maken is de steen het hardst. Geen consessies, dus het gaat een tijdje duren. Even afstand nemen, het resultaat rondom en via de spiegel bekijken, om tot nieuwe inzichten te komen. Eenmaal verwijderd is onomkeerbaar. Snel even koffie en iets eten en daarna weer verder. Inspanning, engelengeduld, opmerken, ontwaren, inzien, doorzien en overzien. Het was een intense en nuttige dag.
